|

Οι θεμελιώδεις κλινικές δεξιότητες και γνώσεις

Για να είμαστε αποτελεσματικοί θεραπευτές χρειάζεται να αναπτύξουμε πολλές δεξιότητες, άλλες θεμελιώδεις και κοινές για όλους ανεξάρτητα από το θεωρητικό μας μοντέλο, και άλλες πιο εξειδικευμένες ανάλογα με τον πληθυσμό (παιδιά, οικογένειες, ζευγάρια, ηλικιωμένοι, ψυχιατρικοί ασθενείς, ενδονοσοκομειακοί ασθενείς, πρόσφυγες κλπ), το είδος των προβλημάτων με τα οποία θα ασχοληθούμε (αυτισμός, πένθος, τραύμα, υγεία κλπ) και τη θεωρητική προσέγγιση που μας ταιριάζει. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις γενικές κλινικές δεξιότητες και γνώσεις οι οποίες αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία χτίζουμε την εξειδίκευσή μας.

Η ικανότητα γνήσιας επαφής και επικοινωνίας με ένα άλλο άτομο είναι κεφαλαιώδης στο επάγγελμα του θεραπευτή. Ορισμένα άτομα έχουν έμφυτη αυτήν την ικανότητα, οι περισσότεροι, όμως, χρειάζεται να την ξεμπλοκάρουν και να την αναπτύξουν.

Η ικανότητα να βιώνουμε και να αντέχουμε τα δικά μας συναισθήματα είναι επίσης μια θεμελιώδης κλινική δεξιότητα που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η εμπειρία έχει δείξει πως όλοι μας είτε μπλοκάρουμε ή έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία σε ορισμένα συναισθήματα. Πολλοί θεραπευτές έχουν αυξημένο το αίσθημα της ενοχής και της ντροπής, άλλοι είναι ευέξαπτοι ή αντίθετα έχουν δυσκολία να θυμώσουν και να βάλουν όρια, άλλοι πάλι δυσκολεύονται με τις στενές προσωπικές σχέσεις ή αντίθετα χρειάζονται συνεχώς επιβεβαίωση και προσοχή από τους άλλους. Επομένως, το ποιοι είμαστε σαν προσωπικότητα, η ιστορία της ζωής μας, τα ταλέντα και οι αδυναμίες μας, παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο αναλαμβάνουμε τον ρόλο του θεραπευτή και μας ακολουθούν πάντα στις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας σε αυτό το επάγγελμα.

Η ψυχική ισορροπία και η ικανότητα διατήρησης μιας σωστής επαγγελματικής σχέσης με τους πελάτες αποτελούν τη βάση για μια καλή ψυχοθεραπεία. Προβλήματα που μπορούν να προκύψουν σε αυτόν τον τομέα αφορούν την καθοδήγηση και παροχή συμβουλών, όπως και την υπερβολική αυτοαποκάλυψη. Τόσο οι συμβουλές όσο και η αυτοαποκάλυψη πρέπει χρησιμοποιούνται με φειδώ και μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις.

Γνώσεις που βασίζονται στην γενικότερη κλινική εμπειρία που θεωρείται δεδομένη στον χώρο της ψυχικής υγείας:

  • πώς παίρνουμε ένα ιστορικό,
  • πώς καταλήγουμε σε θεραπευτικό σχεδιασμό,
  • πότε παραπέμπουμε,
  • πόσο συχνά και για πόσο χρονικό διάστημα θα συνεργαστούμε με έναν θεραπευόμενο,
  • πώς αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις κρίσης- αυτοκτονικό ιδεασμό, ψυχωτικά επεισόδια, καταστάσεις βίας, αυτοτραυματισμούς-
  • πώς συνεργαζόμαστε με την οικογένεια ενός θεραπευόμενου,
  • με ποιον τρόπο αντιλαμβανόμαστε τα ζητήματα δεοντολογίας που προκύπτουν και πολλά άλλα.

Επίγνωση ότι οι γνώσεις μας είναι περιορισμένες.

Είναι επίσης σημαντικό να αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς των γνώσεων και της εξειδίκευσής μας (APA, 1981b) καθώς και το γεγονός ότι δεν είναι όλες οι προσεγγίσεις εξ ίσου εποτελεσματικές σε όλες τις διαταραχές ( Beutler, 1979). Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας κλινικός δεν είναι ποτέ επαρκής σε όλες τις περιοχές, παρά μόνο σε συγκεκριμένους τομείς επαγγελματικής δραστηριότητα ( Koocher, 1979).

Similar Posts