Πρόσκληση για διαδικτυακή έρευνα σχετικά με τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις του κορωνοϊού στην ελληνική κοινωνία
Αγαπητές φίλες, Αγαπητοί φίλοι,
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι σημαντικό να καταγράψουμε τις αντιδράσεις μας, τις δυσκολίες μας, αλλά και την ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε στις πρωτόγνωρες συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζουμε τις τελευταίες εβδομάδες.
Σας προσκαλούμε να συμμετέχετε σε μια διαδικτυακή έρευνα με τίτλο:
ΟΙ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η έρευνα διεξάγεται από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Υγείας, μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, και αφορά τις επιπτώσεις του κορωνοϊού και των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας στην ελληνική κοινωνία, η οποία δοκιμάζεται για δεύτερη φορά μέσα σε 10 χρόνια από μια μεγάλη κρίση.
Πατώντας εδώ εμφανίζονται ερωτήσεις τις οποίες καλείστε να απαντήσετε ανώνυμα.
Μπορείτε επίσης να βρείτε τη σχετική ανάρτηση στο Facebook στη σελίδα του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας.
Η συμμετοχή σας σε αυτήν την έρευνα είναι πολύτιμη και θα βοηθήσει όλους μας να κατανοήσουμε το αποτύπωμα που θα αφήσει η σημερινή κρίση, καθώς και να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά τις δυσκολίες.
Είναι σημαντικό να έχουμε απαντήσεις από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, οπότε μοιραστείτε αυτήν την πληροφορία και με άλλους!
Θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά την πρώτη πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να δουλεύω σε κέντρο «φιλοξενίας» προσφύγων. Ένα κέντρο λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Θυμάμαι ακόμη τις σκηνές και τα container να ξεπροβάλλουν από τη στροφή του δρόμου, τις γυναίκες με τα χρωματιστά τους φορέματα να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους, παρέες αντρών να συζητάνε σε αυτοσχέδια καταστήματα και παιδιά να παίζουν σχεδόν ανέμελα στην παιδική χαρά. Κατά κάποιο τρόπο η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στο πιο αφιλόξενο καμπ. Δυστυχώς, λίγες ώρες αργότερα έμαθα ότι στα καμπ ο πόνος βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στις σκηνές. Read More “Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες – εμπειρίες μιας ψυχολόγου από τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων”
Η αυτοφροντίδα των θεραπευτών: Γιατί είναι σημαντική?
Μέρος Α
Πρώτον, οι θεραπευτές χρειάζεται να κοιμόμαστε αρκετά. Προφανώς η χειρότερη νοητική κατάσταση στην οποία μπορούμε να βρεθούμε όταν ακούμε έναν θεραπευόμενο, είναι η αίσθηση ότι κυριευόμαστε από υπνηλία. Το να παρακολουθείς τα λεπτά να κυλούν με πολύ αργό ρυθμό, ενώ προσπαθείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά, είναι σκέτο μαρτύριο. Μερικοί θεραπευόμενοι, συνήθως εκείνοι με ναρκισσιστική παθολογία ή διασχιστικές άμυνες. Προκαλούν μια υπναγωγική αντίδραση που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, ακόμη και όταν δεν είμαστε σωματικά εξαντλημένοι, λόγω της κούρασης που δημιουργείται από την προβλητική ταύτιση και την απορρόφηση των αρνητικών συναισθημάτων του θεραπευόμενου.
Η λειτουργία της σκέψης επιβραδύνεται από τη στέρηση του ύπνου. Με αυτόν τον τρόπο, προκαλείται στον θεραπευτή το οδυνηρό αίσθημα πως δεν έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Από την άλλη μεριά, οι θεραπευόμενοι δικαιολογημένα τραυματίζονται όταν αντιληφθούν ότι προκαλούν υπνηλία στον θεραπευτή τους.
Μέρος Β
Είναι σημαντικό να μην εργαζόμαστε υπερβολικά πολλές ώρες και να διατηρούμε ορισμένα διαστήματα ελεύθερου χρόνου απαραβίαστα. Τα άτομα τα οποία εκτιμούν ιδιαίτερα την ελευθερία τους τα σαββατοκύριακα και τα βράδια, δεν πρέπει να παραβιάζουν αυτές τις ώρες με ρυθμίσεις που διευκολύνουν τους θεραπευόμενους· θα διαπιστώσουν πως νιώθουν μεγαλύτερη δυσφορία από όσο θα έπρεπε για τον εαυτό τους και τους θεραπευόμενους που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν.
Είναι κρίσιμης σημασίας για την ποιότητα της ζωής μας να υπάρχει αρκετός χρόνος για διακοπές, όπως και η δυνατότητα να ξεφεύγουμε για λίγες μέρες ή εβδομάδες από την κούραση που προκαλεί η διαρκής συναισθηματική εναρμόνιση με τους θεραπευόμενους. Στην εποχή της κινητής τηλεφωνίας μπορεί να είναι δελεαστικό να παραμείνουμε στη διάθεση του θεραπευόμενου και κατά τη διάρκεια των διακοπών, όμως για τα περισσότερα άτομα οι διακοπές δεν προσφέρουν ξεκούραση, εάν δεν είναι ένα πραγματικό διάλειμμα από τη δουλειά.
Μέρος Γ
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, είχα αρκετές θεραπευόμενες οι οποίες αντιδρούσαν με δραματικό τρόπο στους αποχωρισμούς και προσπαθούσα να είμαι συνεχώς διαθέσιμη προκειμένου να μην τους προκαλέσω πόνο. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι η θεραπεία για το έντονο άγχος του απoχωρισμού δεν είναι η αποφυγή του, αλλά ο αποχωρισμός τον οποίο διαδέχεται μια βέβαιη επιστροφή, έτσι ώστε η εγκατάλειψη να αρχίσει να συνδέεται με την τελική επανένωση. Ο αποχωρισμός, όπως βιώνεται μέσα από τα διαλείμματα στη θεραπεία, χρειάζεται να αναλύεται διεξοδικά, να συζητιέται και να βιώνεται και όχι να αποφεύγεται. Και όπως υποστήριξα στα κεφάλαια για τα όρια, είναι καλύτερο για τους θεραπευόμενους να θυμώσουν με τα όρια της θεραπεύτριας παρά να αισθανθούν ενοχές που την απασχολούν εκτός ωραρίου.
{Αποσπάσματα από το βιβλίο της Nancy McWilliams: Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία}
Προβλήματα με τους υδάτινους πόρους και τις ουσίες που χρησιμοποιούμε καθημερινά
Ε. Λέκκας: Η λειψυδρία δεν θα είναι παροδική, χρειάζεται εθνικό σχέδιο
Τα νησιά «για πολλούς και διάφορους λόγους», η Πελοπόννησος, η ηπειρωτική χώρα, η Στερεά και ορισμένες περιοχές της Μακεδονίας έχουν το εντονότερο πρόβλημα, σύμφωνα με τον καθηγητή
Μια νέα «αόρατη απειλή» ανιχνεύθηκε στο νερό της Ευρώπης
Το TFA , ένα από τα λεγόμενα «παντοτινά χημικά» εντόπισε έρευνα, στο νερό της βρύσης αλλά και σε εμφιαλωμένο μεταλλικό νερό που καταναλώνουν οι Ευρωπαίοι.
Πολλά από αυτά περιέχουν χημικές ουσίες οι οποίες διαπερνούν τον δερματικό ιστό και εισέρχονται στο αίμα – Ποιες είναι οι συνέπειες και τι μπορούμε να κάνουμε.
Το ΒΗΜΑ Σήμερα: Millennials και Gen Z εμπιστεύονται το TikTok για συμβουλές υγείας
Η Ηλιάνα Δανέζη, δημοσιογράφος στο Mega Stories και μέλος της ερευνητικής ομάδας zoom στο «ΒΗΜΑ», περιγράφει πώς προέκυψε η τάση των νέων να στρέφονται στο TikTok για συμβουλές ομορφιάς και ευεξίας.
Συνεχίζουμε με τις γνωστές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας… Υπάρχει κανείς που προσπαθεί να τις λύσει?
Πρωταθλήτρια στη διαφθορά βγάζουν οι πολίτες την Ελλάδα
Ερευνα του Ευρωβαρόμετρου έδειξε ότι επτά στους 10 Ευρωπαίους θεωρούν διαδεδομένη τη διαφθορά, με το ποσοστό στην Ελλάδα να «πιάνει» ποσοστά βεβαιότητας, της τάξεως του 98%!
Tροχαία: Εγκατάλειψη θύματος, ένα έγκλημα κατ’ εξακολούθηση
Σύμφωνα με έρευνα του πανελλαδικού συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα», τους τελευταίους έξι μήνες έχουν καταγραφεί 46 τροχαία με εγκατάλειψη, με συνολικά 50 θύματα, εκ των οποίων τα οκτώ έχασαν τη ζωή τους.
Ο παρατεταμένος καύσων, λέει, βοηθά την έκρηξη της βίας στην καθημερινότητα, όπως μερικά χρόνια πριν την βοηθούσε ο εγκλεισμός λόγω κορωνοϊού, όπως πριν ακόμη την βοηθούσε η οικονομική κρίση.
Με αφορμή τη «μαφία της Μυκόνου» και το κύκλωμα εκβιαστών στην Αθήνα, ο εμπειρογνώμονας Δημόσιας Διοίκησης και σύμβουλος ΑΣΕΠ, μιλάει για τα μελανά σημεία του συστήματος που επιτρέπουν στα κυκλώματα να «ανθίζουν»
Ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίχθηκε η παγκοσμιοποίηση ήταν λανθασμένος. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει πλέον τόσο από τα εμπειρικά δεδομένα (την ανακοπή της τα τελευταία χρόνια για γεωπολιτικούς και άλλους λόγους, ιδίως από τις ΗΠΑ που πρωτοστάτησαν στην καθιέρωσή της) όσο και από τη στροφή αναγνωρισμένων αρθρογράφων. Οι οποίοι κάποτε την υπερασπίζονταν φανατικά, ενώ οι αντίθετες απόψεις, όπως αυτή που εκφράσαμε ήδη από το 2010, έπεφταν στο κενό.
Ευτυχώς, κάποιοι καθαρίζουν τον βυθό της θάλασσας….
Περίπου 800 κιλά εγκαταλελειμμένων διχτυών, 406 εν δυνάμει ανακυκλώσιμα υλικά, 28 λάστιχα αυτοκινήτων και 30 τεμάχια ρούχων ανασύρθηκαν από τη Βλυχάδα και τη Θηρασιά, στην πρόσφατη αποστολή της οργάνωσης Aegean Rebreath στη Σαντορίνη.
Η ιστορία πίσω από την πιο εξωπραγματική φωτογραφία των Ολυμπιακών – έως τώρα
Photoshop ή ΑΙ; Τέλειες συνθήκες, τύχη και εμπειρία, απαντά ο φωτογράφος που κατάφερε να συλλάβει το πιο εντυπωσιακό στιγμιότυπο των Ολυμπιακών του Παρισιού
Το ανθρώπινο σώμα έχει πολύ μεγάλες αντοχές. Ωστόσο, χρειάζεται και ξεκούραση για να μπορέσουν τα κύτταρα να επανορθώσουν τις βλάβες που έχουν σημειωθεί και να ανακάμψουν από την ένταση. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκουράσουμε το σώμα;
Τα μικρά διαλείμματα μέσα στη μέρα είναι πολύτιμα γιατί δίνουν στο σώμα τον χρόνο που χρειάζεται για να ανακάμψει.Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους ουλτραδιανούς ρυθμούς, τα κύτταρα μπορούν και εργάζονται για περίπου 1 μιση ώρα, μετά χρειάζονται 15-20 λεπτά σε πιο ήρεμους ρυθμούς για να επανέλθουν. Επομένως κάθε 2-3 ώρες είναι καλό να κάνουμε κάτι πιο χαλαρωτικό.
Οι περισσότεροι θα αντιδράσουν λέγοντας: Πολύ ωραία όλα αυτά! Αλλά πού θα βρω τον χρόνο για μικρά διαλείμματα τη στιγμή που δεν παίρνω ανάσα όλη μέρα; Όπως αναφέρει η σχετική διαφήμιση « δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο»!
Μέχρι πρότινος, το πένθος το κρύβαμε, το αρνιόμασταν και το αποφεύγαμε. Πιστεύαμε πως αν μιλήσουμε γι’ αυτό, εκείνο παίρνει δύναμη, βγάζει κι άλλα κεφάλια και το σπαθί που έχουμε στη φαρέτρα μας πως δεν αρκεί.
Δεν ήταν μόνο ο πόνος του βαθύς, ήταν και μια παράδοξη ντροπή που το συνόδευε. Λες και ήμασταν οι μοναδικοί με το αντίστοιχο βίωμα. Λες και αυτή η μοναξιά στο βίωμα μας έκανε αλλόκοτους, καταραμένους. Λες και δεν συμβαίνει εκ των πραγμάτων στις ζωές όλων μας. Το πένθος, όλων των ειδών των απωλειών, επικοινωνούνταν πίσω από κλειστές πόρτες. Πόρτες οικιών ανθρώπων και θεραπευτών που ερμητικά κρατούσαν τα επτασφράγιστα μυστικά του πόνου που ξεπρόβαλε. Κλείνοντας την πόρτα, έπρεπε όλα αυτά να μείνουν εκεί, έπρεπε να φαινόμαστε ατρόμητοι πίσω από τις μακιγιαρισμένες μάσκες μας. Να ξορκίσουμε το κακό επειδή δεν μιλάμε γι’ αυτό.
Και τώρα ξάφνου το πένθος είναι παντού. Αδύνατον να κλειδαμπαρωθούν οι πόρτες, ανέφικτο να συγκρατηθούν τα δακρυσμένα μάτια και τα στόματα που μιλούν για τον πόνο της απώλειας, οποιαδήποτε απώλειας. Προφανώς και δεν μας αρέσει η νέα συνθήκη. Προφανώς και αναπολούμε την ελπίδα, συμβιβαζόμενοι ακόμα και με αυτή της μακιγιαρισμένης μάσκας. Προφανώς και είναι αδύνατο το βίωμα των συνεχών απωλειών και της επαφής με την πραγματικότητα. Αλλά να γυρίσουμε πού; Στη μοναξιά των κλειδαμπαρωμένων πορτών; Στην οδυνηρή πραγματικότητα χωρίς το μοίρασμα του βιώματος; Η απόλαυση θα έρθει, είναι άλλωστε μέρος της ροής. Αλλά πώς θα βιωθεί με ανοιχτές πληγές και με διαμελισμένα άκρα που η μοναξιά και η άρνηση θα τους έχουν προκαλέσει σηψαιμία;
Η ιστορία των ανθρώπων λέει πως το τραύμα προκαλείται κυρίως από την αδυναμία διαχείρισης του τραυματικού γεγονότος. Εκ των πραγμάτων η απώλεια είναι μια πληγή. Αλλά η πληγή που δεν φροντίζεται, που αιμορραγεί και που μένει ανοιχτή είναι κι αυτή που προκαλεί τις επιπλοκές. Το μοίρασμα του βιώματος και η έκφραση των συναισθημάτων παρέχουν οξυγόνο και γιατρειά.
Είναι σαν καθαρό νερό επάνω στην πληγή, η παρουσία του άλλου που γνωρίζει πώς είναι το βίωμα που ακούει. Μας μίλησε άλλωστε, πριν από λίγο, κι αυτός για τον δικό του πόνο. Και κάπως έτσι γινόμαστε πολλοί έξω από τις κλειδαμπάρωνες πόρτες. Και κάπως έτσι το πένθος που μιλιέται, ίσως και να νικιέται.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Πλούσιο το δελτίο αυτόν τον μήνα για θέματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία