Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποίησα αρκετές φορές τη δυνατότητα που είχα σαν νηπιαγωγός να καλέσω ψυχολόγο από τα Ε.Δ.Ε.Α.Υ. για να με βοηθήσει να διαχειριστώ καλύτερα ένα παιδί που παρουσίαζε προβλήματα στην τάξη. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι πλέον, μετά την εμπειρία αρκετών ετών με τις ψυχολόγους, διστάζω να χρησιμοποιήσω αυτή τη δυνατότητα και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Κατ’ αρχήν είτε επειδή η άφιξή τους γίνεται στο μέσο της χρονιάς είτε επειδή χάνεται πολύτιμος χρόνος στα διαδικαστικά, μέχρι να βγει η γνωμάτευση έχουμε φτάσει στο τέλος της χρονιάς χωρίς να έχει γίνει κάτι ουσιαστικό.
Αρκετές φορές δεν μπαίνουν καν στην τάξη να κάνουν παρατήρηση του παιδιού, απλά κάθονται στο γραφείο και περιμένουν από μας να τους πούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Η δουλειά τους εξαντλείται στο να κάνουν μια αόριστη γνωμάτευση χωρίς πρακτικές κατευθύνσεις για το πώς μπορεί να δουλέψει η νηπιαγωγός με το συγκεκριμένο παιδί.
Τέτοιου είδους παράπονα, ότι δηλαδή δεν παίρνουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις, διατυπώνουν και οι γονείς του παιδιού οι οποίοι νιώθουν ότι το παιδί τους στιγματίζεται με το να το ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη τάξη χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Επιπλέον, στις περιπτώσεις που θέλουν να καταλήξουν σε ένα σχέδιο παρέμβασης, συχνά οι δύο επισκέπτες ψυχολόγοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους γιατί ασπάζονται διαφορετικά θεωρητικά μοντέλα ( συστημικό, γνωστικοσυμπεριφορικό κλπ).
Συνοπτικά, θεωρώ ότι οι ψυχολόγοι που επισκέπτονται τις τάξεις του νηπιαγωγείου συχνά δεν έχουν ούτε την κατάλληλη εμπειρία ούτε την κατάλληλη εποπτεία για να προχωρήσουν σε σχεδιασμό και εφαρμογή παρέμβασης.
Είναι κρίμα, γιατί η περίοδος του Νηπιαγωγείου είναι μια χρυσή ευκαρία για το παιδί που έχει κάποια προβλήματα να τα δουλέψει πριν την είσοδό του στο πιο απαιτητικό σύστημα της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Τελικά, τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοι που το έχουμε συζητήσει αναρωτιόμαστε: Γιατί να βάλουμε το παιδί σε αυτήν την ταλαιπωρία της αξιολόγησης χωρίς να υπάρχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα;
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που βιώνουν τον θάνατο συμμαθητή τους?
Στην περίπτωση ατυχήματος όπου προκάλεσε απώλεια στο σχολείο σε ένα ή πολλά παιδιά, είναι καλό αρχικά να ζητήσουμε τη βοήθεια ψυχολόγων που είναι εξειδικευμένοι στο πένθος.
Αυτοί θα συμβάλλουν στη διεργασία του πένθους τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα. Ανεξάρτητα όμως από την επέμβαση των ειδικών σε μια τέτοια περίπτωση, το σχολείο χρειάζεται να δώσει την ευκαιρία σε όλους –εκπαιδευτικούς και παιδιά– να μνημονεύσουν αυτούς που χάθηκαν. Είναι σημαντικό όλοι στην σχολική κοινότητα να έχουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης των συναισθημάτων τους για το τραγικό γεγονός.
Το σχολείο αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να μιλήσουν για αυτό που συνέβη, να εκφράσουν τις απορίες τους, τα συναισθήματά τους και τον φόβο τους ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στα ίδια. Αν έχουμε την εντύπωση πως ένας θάνατος δεν αγγίζει τα παιδιά ή ότι το ξεπερνάνε εύκολα, κάνουμε μεγάλο λάθος.
Τα παιδιά βιώνουν τα πάντα με πιο έντονο τρόπο από εμάς τους μεγάλους, ωστόσο, μπορούν και κρύβουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους όταν βλέπουν πως δεν τους δίνουμε τον χώρο να τα εκφράσουν.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όταν κάτι δεν μιλιέται, δεν σημαίνει πως δεν λειτουργεί υπόγεια προκαλώντας οδύνη στην ψυχή και το σώμα του παιδιού. Φαινομενικά, τα παιδιά προχωρούν στη ζωή τους, μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, βρίσκουν δουλειά, παντρεύονται και κάνουν τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, η πληγή που έχει μείνει μέσα τους συνεχίζει να πονάει.
Όταν τα συναισθήματα μένουν παγωμένα στην καρδιά του παιδιού και οι σκέψεις όπως ότι αυτό έφταιγε και πέθανε ο αγαπημένος του συνεχίζουν να το καταδιώκουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υποφέρει μέσα του για πολλά χρόνια παρά το γεγονός ότι η εξωτερική του ζωή θα είναι πολύ επιτυχημένη.
Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι πως να φροντίσουμε τα παιδιά που έχουν βιώσει μια σημαντική απώλεια. Στο σχολείο μπορούμε να ορίσουμε συγκεκριμένους χώρους ως χώρους πένθους. Εκεί μπορεί να πάει κάποιος να κλάψει ή να μιλήσει με άλλους για αυτό που συνέβη. Επίσης, μπορούμε να αναρτήσουμε στον διάδρομο του σχολείου χαρτί του μέτρου, έτσι ώστε κάθε μαθητής και εκπαιδευτικός να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν με λόγια ή ζωγραφιές τα συναισθήματά τους για τη μεγάλη απώλεια.
Διαφορετικά, αν δεν πούμε τίποτα, και δεν δώσουμε στο παιδί την δυνατότητα να εκφραστεί, το παιδί μένει με την απορία για το τι συνέβη. Κρατάει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για τον εαυτό του. Οι φόβοι του γίνονται εφιάλτες και δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Γίνεται νευρικό και
ανήσυχο ή παρουσιάζει αλλαγή στην όρεξή του. Πονάει η κοιλιά του ή το κεφάλι του αλλά οι γιατροί δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό.
Με ποιον τρόπο μνημονεύουμε έναν θάνατο στο σχολείο;
Είναι καλό να οργανώσουμε μια μικρή εκδήλωση στη μνήμη του παιδιού που πέθανε. Δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να συμμετέχουν στον σχεδιασμό, όσο είναι δυνατόν, ιδιαίτερα εκείνα που γνώριζαν το άτομο που πέθανε. Σε μια τάξη που πεθαίνει ένα παιδί χρειάζεται οι συμμαθητές του να ετοιμάσουν μια συλλυπητήρια κάρτα για την οικογένειά του.
Επιπλέον, το ίδιο το σχολείο χρειάζεται να μνημονεύσει τον θάνατο του μαθητή μέσα από μια μικρή εκδήλωση με ζωγραφιές και κείμενα παιδιών και δασκάλων. Ενδεικτικά στο σχολείο μπορούμε:
● Να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις μας από το άτομο που πέθανε σε μια ειδική εκδήλωση.
● Να ετοιμάσουμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και αναμνήσεις ή να οργανώσουμε μια έκθεση με κάρτες, φωτογραφίες και ζωγραφιές στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να διεξάγουμε μια μικρή τελετή με αναμμένα κεριά στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να τοποθετήσουμε μια φωτογραφία ή μια επιγραφή στη μνήμη αυτού που πέθανε σε κεντρικό σημείο του σχολείου.
● Να φυτέψουμε ένα δέντρο ή ένα παρτέρι λουλούδια στη μνήμη αυτού που πέθανε
● Να κάνουμε μια χρηματική δωρεά του σχολείου σε μια φιλανθρωπική οργάνωση στη μνήμη του ατόμου που πέθανε ή να μαζέψουμε χρήματα για να εμπλουτίσουμε το σχολείο.
Πώς διαχειριζόμαστε τον θάνατο ενός μαθητή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;
Πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και πώς να διαχειριστούμε τον θάνατο ενός μαθητή και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Είναι καλό να αφήσουμε κενό το θρανίο του μαθητή που πέθανε και να αναφέρουμε κανονικά το όνομά του: Πήγαινε κάτσε στη θέση του/της ………… και δουλέψτε εκεί με τη Χριστίνα. Το να μιλάμε για το παιδί που πέθανε, επιτρέπει το πένθος να συνεχίσει να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά των παιδιών.
Ο Dyregrov (2008) αναφέρει ότι μπορούμε να ζητήσουμε από τα παιδιά να κοιτάξουν το άδειο θρανίο και να σκεφτούν τι θα ήθελαν να πουν σε αυτό το παιδί όταν ήταν ζωντανό αλλά δεν πρόλαβαν. Έχουν τη δυνατότητα να το πουν τώρα είτε από μέσα τους είτε φωναχτά. Μπορούν να τελειώσουν με ένα Αντίο. Μετά τους ζητάμε να ζωγραφίσουν και να αναρτήσουν τις ζωγραφιές τους σε ένα εμφανές σημείο στην τάξη.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί με τα παιδιά για το πότε θα απομακρύνουμε το άδειο θρανίο από την τάξη. Επίσης, είναι καλό να γίνει μνεία του παιδιού που πέθανε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Σε μια δική μας περίπτωση, η εκπαιδευτικός έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο κηροστάσιο από ένα ταψί με άμμο και αναμμένα κεράκια σε διαφορετικά ύψη –όπου κάθε κερί συμβόλιζε το άτομο και τη φλόγα της ζωής που έχει, άλλος πολύ και άλλος λίγο (το πιο μικρό κερί το είχε το παιδί που πέθανε)– και όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν σε κύκλο και μίλησαν για το παιδί που πέθανε. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι, πέρα από τη θλίψη και τα δάκρυα, τα παιδιά συχνά αναφέρουν και αστεία περιστατικά για το παιδί που πέθανε, όπως επίσης και περιστατικά στα οποία είχαν θυμώσει μαζί του για κάποια ζαβολιά ή κάτι ανάλογο. Στο πένθος υπάρχει χώρος για όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο για τη θλίψη.
Μέσα από τέτοιες ενέργειες τα παιδιά θα συνεχίσουν να αναφέρονται στο παιδί που πέθανε και στις αναμνήσεις που έχουν όπως με το να αφήσουν το θρανίο του κενό για να δείξουν ότι δεν τον ξέχασαν, ότι παρόλο που δεν είναι στην τάξη συνεχίζει να είναι στην καρδιά τους.
Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν να επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους και να στηρίζουν το ένα το άλλο. Μαθαίνουν ότι και η πιο δύσκολη εμπειρία γίνεται υποφερτή όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μπορούν να μας ακούσουν και να μας συμπαρασταθούν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Τάνιας Αναγνωστοπούλου και Σοφίας Χατζηνικολάου “ Το Πένθος στα Παιδιά”, Εκδόσεις Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Γράφει η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ξαφνιαζόμαστε με τις συνεχιζόμενες κακοποιήσεις ανηλίκων είτε από ενήλικες είτε από συνομίληκους. Το βασικό ερώτημα για όλους μας: Πώς γίνεται να γνωρίζετε και να μη μιλάτε?
Δεν μπορούν να με στηρίξουν οι «δικοί μου» άνθρωποι, γιατί δεν δέχομαι συγγενείς και φίλους.
Έχω ευχαριστημένους θεραπευόμενους που δεν μπορούν να μιλήσουν με καλά λόγια για μένα και να μου παραπέμψουν νέα περιστατικά. Ακριβώς λόγω της μικρής κοινωνίας οι περισσότεροι, για τους δικούς τους λόγους, κρατούν μυστική την ψυχοθεραπεία τους. Κι αν κάποιοι πιθανόν μιλήσουν σε κάποιον δικό τους και τον παραπέμψουν σ’ εμένα, δυσκολεύομαι να δεχθώ άτομα τα οποία εμπλέκονται συναισθηματικά με θεραπευόμενούς μου, όπως για παράδειγμα συγγενείς… Read More “Δουλεύοντας ως ψυχολόγος στην επαρχία…”
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Γράφει η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
“Η κατάθλιψη δεν θα έπρεπε να είναι Ταμπού”
Στην Ελλάδα είναι τόσα πολλά τα νέα που μας κατακλύζουν για την πολιτική ζωή που επιλέξαμε να επικεντρωθούμε στη δήλωση του αρχηγού της Εθνικής Ελλάδας Τάσου Μπακασέτα για την κατάθλιψη με την οποία παλεύει: “Η κατάθλιψη δεν θα έπρεπε να είναι ταμπού».
Διαβάστε επίσης ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό και πλούσιο σε πληροφορίες άρθρο σχετικά με τα «αρπακτικά» της ψηφιακής ζωής μας: Πώς και με ποιους μοιραζόμαστε ασυναίσθητα σε καθημερινή βάση τα προσωπικά δεδομένα μας.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι σε άλλα μέρη του κόσμου συνεχίζονται οι περιορισμοί εναντίον των γυναικών με ιδιαίτερα αυθαίρετο και αυταρχικό τρόπο όπως φαίνεται στο άρθρο με τίτλο “Το κλεμμένο μέλλον”.
Στην πιο ταλαιπωρημένη γωνιά του πλανήτη για το 2022, την Ουκρανία, διαβάζουμε για τον τρόπο με τον οποίο οι Ουκρανοί ζουν χωρίς ρεύμα και θέρμανση, επινοώντας τρόπους επιβίωσης.
Στις επιστήμες εξακολουθούμε να διαβάζουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της περιβαλλοντικής καταστροφής μέσα από το άρθρο με τον προκλητικό τίτλο “Πόσα εκατομμύρια μπουκάλια έχετε αναπνεύσει;”
Εντυπωσιακά ευρήματα αναφέρει η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης σχετικά με τον μοριακό μηχανισμό που ρυθμίζει τη γήρανση και την αναπαραγωγή.
Κλείνουμε με το διάστημα και την ανίχνευση της πιο μακρινής μαύρης τρύπας που «καταπίνει» άστρο ενώ παράλληλα, στέλνει έναν τρομερά φωτεινό πίδακα ακτινοβολίας προς τον πλανήτη μας.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Γράφει η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Παράθυρο στον Κόσμο: Οκτώβριος
Αυτόν τον μήνα η υπόθεση της 12χρονης και το κύκλωμα βιαστών και μαστροπείας μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Βρήκαμε και παραθέτουμε δύο ενδιαφέροντα ρεπορτάζ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που δέχονται καταγγελίες για παιδική κακοποίηση στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τα παιδιά.
«Μαμά, μην κριντζάρεις μπροστά στο μπέστι μου γιατί λετζίτ τώρα θα προκύψει κανένα μπίφ μεταξύ μας!”: Μια ενδιαφέρουσα μελέτη σχετικά με τους νεολογισμούς που χρησιμοποιούν πλέον οι έφηβοι όταν μιλάνε μεταξύ τους.
Στη διεθνή σκηνή πρόδηλη είναι η κριτική εναντίον της Ευρώπης η οποία επαναπαύτηκε στην ευημερία της τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση αποκάλυψαν σημαντικά κενά στη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία πλέον καλείται να εγκαταλείψει την αυταρέσκειά της και να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της.
Οι γυναίκες στο Ιράν, αλλά και την Αμερική– δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κουλτούρες- υποφέρουν από την τυρρανία της θρησκοληψίας. Οι μεν γιατί ζουν σε εξαιρετικά καταπιεστικές συνθήκες, οι δε γιατί υπόκεινται σε πρωτόγνωρους για Δυτικές κοινωνίες περιορισμούς στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της έκτρωσης.
Στον χώρο των επιστημών, μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η ωκυτοκίνη-η ορμόνη της αγάπης- βοηθά την αναγέννηση των καρδιακών κυττάρων μετά από έμφραγμα.
Παρόλο που τα γραφεία των ειδικών ψυχικής υγείας παραμένουν σε λειτουργία, πολλοί από εμάς επιλέγουμε να διεξάγουμε τις συναντήσεις μέσω διαδικτύου, εφόσον το νομικό καθεστώς της Ελλάδας το επιτρέπει. Αρκετοί ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι με τις συνεδρίες εξ αποστάσεως. Ωστόσο, η διαδικτυακή ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική και υποστηρικτική χρήζει συνεχούς βελτίωσης, ιδίως στην παρούσα φάση. Ορισμένα από τα σημαντικότερα θέματα που παρατηρώ, ως κλινικός, για μία αρκετά καλή διαδικτυακή επικοινωνία είναι τα εξής:
Οι υπηρεσίες εξ αποστάσεως παρέχονται συνήθως μέσω βιντεοκλήσεων, μηνυμάτων και τηλεφώνου. Εντούτοις, επιλέγω τις βιντεοκλήσεις διότι προσομοιώνουν καλύτερα την παραδοσιακή ψυχοθεραπεία.
Προτιμώ να διεξάγω τις συνεδρίες, είτε μέσω του υπολογιστή είτε μέσω ταμπλέτας (tablet) κι αυτό διότι οι οθόνες είναι μεγαλύτερες, ο ήχος είναι συνήθως καλύτερος κι έτσι μοιάζει στα μάτια μου περισσότερο «φυσική» η συνάντηση.
Αν για οποιονδήποτε λόγο χρειάζεται να χρησιμοποιήσω το κινητό τηλέφωνο, επιλέγω ένα πρόγραμμα που δεν διακόπτεται με τις εισερχόμενες κλήσεις και τα εισερχόμενα μηνύματα απενεργοποιώντας τις ειδοποιήσεις, για να μην αποσπάται η προσοχή μου και να μην αναστέλλεται η ροή της συζήτησης.
Φροντίζω να παραμένω στον επαγγελματικό μου ρόλο
φοράω ρούχα που θα φορούσα στο γραφείο,
επιλέγω έναν χώρο που προσφέρεται για ψυχοθεραπεία και ένα φόντο είτε μονόχρωμο είτε να παραπέμπει σε επαγγελματικό χώρο-σταθερό κάθε φορά για να διατηρήσουμε τη συνοχή,
τοποθετώ τη συσκευή σε μια σταθερή βάση,
ελέγχω τον φωτισμό ούτως ώστε να παραμένει σταθερός καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ελέγχω τον ήχο, προετοιμάζομαι πριν από τη συνάντηση και ελέγχω την απόσταση που φαίνεται στην κάμερά μου.
Αν θέλω να βλέπω μόνο τον θεραπευόμενο καλύπτω το εικονίδιο που φαίνεται η δική μου κάμερα. Επίσης, κλείνω τον ήχο από συσκευές που δεν θα είχα ενεργοποιημένες στο γραφείο, επιλέγω να καθίσω σε μια κατάλληλη για την περίσταση καρέκλα και παραμένω μόνη στον χώρο βρίσκοντας λύσεις για τους ανθρώπους και τα κατοικίδια που μοιραζόμαστε όλοι μαζί το ίδιο σπίτι.
Αντίστοιχα προτρέπω να πράξουν και οι θεραπευόμενοι για να μειώσουν τους εξωτερικούς θορύβους και να προστατεύσουν τον ιδιωτικό τους χώρο κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Τα οποιαδήποτε εμπόδια που ενδεχομένως να προκύψουν είναι μια ευκαιρία επεξεργασίας και νοηματοδήτησης, προτείνοντας ταυτόχρονα πρακτικές συμβουλές. Αν για παράδειγμα φοβούνται ότι μπορεί κάποιος, από τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σπίτι, να ακούει πίσω από την κλειστή πόρτα τους προτρέπω να χρησιμοποιήσουν ακουστικά και επιλέξουν από το διαδίκτυο «λευκούς ήχους/white noise» κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Είναι γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, λόγω της απόστασης, όπως οι περιορισμένες πληροφορίες των μη λεκτικών μηνυμάτων και των αισθήσεων όπως η όραση, η όσφρηση και η ακοή. Στην προκειμένη περίπτωση, επιλέγω διευκρινιστικές ερωτήσεις και κάποιες φορές την άσκηση της ενσυνειδητότητας (mindfulness) “Τι βλέπεις, τι ακούς, τι μυρίζεις, τι ακουμπάς, τι γεύεσαι”, ούτως ώστε να μεταφερθώ στον κόσμο του θεραπευόμενου και να βγω από τον δικό μου. Αδιαμφισβήτητα, βασικές δεξιότητες όπως η ενεργητική ακρόαση, η αντανάκλαση, το καθρέφτισμα και η χρήση των εικόνων συνεχίζουν να βοηθούν την επικοινωνία και την ενσυναίσθηση.
Το ζητούμενο και ο απώτερος σκοπός είναι να επικοινωνήσουμε και να συνδεθούμε κατά τη διάρκεια της φυσικής απομόνωσής. Επομένως, εστιάζουμε την προσοχή μας στις αισθήσεις μας -ο καθένας στις δικιές του- και συζητούμε για αυτές, δημιουργώντας έτσι το πεδίο της συνάντησής μας. Καθώς συζητούμε για τις αισθήσεις και τα συναισθήματα, μοιραζόμαστε την κοινή μας εμπειρία, συνδεόμαστε περισσότερο και βοηθούμε στην ομαλή διεξαγωγή της θεραπείας.