Υπάρχουν πολλά βιβλία για παιδιά.
Βιβλία εκπαιδευτικά, βιβλία που δίνουν χρήσιμες πληροφορίες, που εξηγούν φαινόμενα, που διδάσκουν, που διασκεδάζουν.
Ωστόσο, λίγα είναι τα βιβλία που μιλούν στην ψυχή του παιδιού.
Το βιβλίο της Τζούλιας Αποστολίδου ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ είναι ένα βιβλίο με ψυχή. Βγήκε από την ψυχή της συγγραφέως και απευθύνεται στην ψυχή όλων μας.
Η ιστορία του είναι απλή και συμβολική. Ενα μικρό κορίτσι με το ποδήλατό της ταξιδεύει στις εποχές του χρόνου ακολουθώντας τα αγαπημένα της σύννεφα, επιθυμώντας να είναι τόσο ελεύθερη όσο είναι εκείνα.
Το ποδήλατό της είναι σύμβολο της προσωπικής της ελευθερίας, η ικανότητα να μη δεσμεύεται από έναν χώρο, από κοινωνικές συμβάσεις, από κανόνες. Τα σύννεφα είναι άσπρα άλογα, που είναι πάντα ελεύθερα να ζουν σε έναν ουρανό χωρίς όρια.
Δεν είναι αυτό η ανάγκη της ψυχής μας; Δεν θέλαμε όλοι μας, μέσα μας, σαν παιδιά να ζήσουμε σε έναν άλλον κόσμο, αυθόρμητα και φυσικά όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να ζουν, χωρίς τους κοινωνικούς περιορισμούς και τα πρέπει;
Ορισμένοι από μας μπορεί ακόμη να το επιθυμούμε….
Οι περισσότεροι έχουμε συμβιβαστεί σε μια μίζερη πραγματικότητα που τη χρυσώνουμε, όταν μπορούμε, με υλικά αγαθά, με δικαιολογίες και την ελπίδα ότι « μια μέρα… κάτι μαγικό θα συμβεί και θα αλλάξει η ζωή μας. Ένας έρωτας, μια νέα ευκαιρία, περισσότερα χρήματα…»
Στην ελληνική κοινωνία έχουμε δώσει μεγάλη έμφαση στο υλικό-φροντίζουμε τα παιδιά στις υλικές τους ανάγκες, αυτά που πρέπει να κάνουν, να μάθουν, να έχουν.
Τους παίρνουμε πολλά παιχνίδια, πολλά, πάρα πολλά, σε σημείο που δεν χωράμε να μπούμε στο δωμάτιό τους.
Τους παίρνουμε ρούχα και παπούτσια, πολλά πάρα πολλά, και πολλά από αυτά ούτε προλαβαίνουν να φορεθούν πάνω από 2-3 φορές.
Τα τρέχουμε σε δραστηριότητες, από δω κι από κεί, σε σημείο που επιστρέφουν σπίτι τους εξαντλημένα.
Έχουμε αναρωτηθεί για το είναι τους, τα συναισθήματά τους, την ψυχή τους;
Τα παιδιά είναι ανοιχτά στην ομορφιά- την ομορφιά της φύσης, των ανθρώπων, την ανοιχτωσιά του ουρανού και της θάλασσας. Το σώμα τους είναι μαλακό και εύπλαστο, η κίνησή τους πηγαία, η ενέργειά τους αστείρευτη.
Αντίθετα, το δικό μας σώμα είναι βαρύ και άκαμπτο, η κούραση έρχεται εύκολα, η κίνηση περιορίζεται χρόνο με τον χρόνο.
Τι μεσολαβεί από τη μια κατάσταση στην άλλη; Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε πια τον αυθορμητισμό του παιδιού;
Το βλέμμα μας είναι επικεντρωμένο στο ένα μέτρο μπροστά μας, στα πολλά που έχουμε να κάνουμε, δεν κοιτάζει πια τον ουρανό, δεν περιπλανιέται στον ορίζοντα..Δεν ονειρευόμαστε πια, δεν αφηνόμαστε..
Τα φτερά μας έχουν ατροφήσει, η επιθυμία για πέταγμα και υπέρβαση της γήινης ζωής πέθανε πριν ακόμη τη συνειδητοποιήσουμε.
Ας ελπίσουμε πως η κρίση που μας ταλανίζει- που δεν είναι μόνο οικονομική- να περιορίσει την έμφαση στο υλικό, που πλέον δεν υπάρχει στην αφθονία που το γνωρίσαμε, και να στρέψει το βλέμμα μας στο ψυχικό- το συναίσθημα, τη σχέση, την αναζήτηση της αλήθειας μας.
Το φυσικό και το υπερφυσικό, ο χωροχρόνος και η ψυχή, συνυπάρχουν αβίαστα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Η Τζούλια, όντας η ίδια μια εμπνευσμένη εικαστικός, εμπιστεύτηκε το ένστικτό της και η ιστορία βγήκε αυθόρμητα μέσα από τη ζωή της και το όραμά της για αυτήν.
Η ιστορία που περιγράφει η Τζούλια Αποστολίδου, το ταξίδι του μικρού κοριτσιού που επιθυμεί να είναι ελεύθερη σαν τα σύννεφα, είναι ιστορία που αγγίζει την ψυχή όλων μας, μικρών και μεγάλων.
Εύχομαι να έχει την ανταπόκριση που του αξίζει από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς!