Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποίησα αρκετές φορές τη δυνατότητα που είχα σαν νηπιαγωγός να καλέσω ψυχολόγο από τα Ε.Δ.Ε.Α.Υ. για να με βοηθήσει να διαχειριστώ καλύτερα ένα παιδί που παρουσίαζε προβλήματα στην τάξη. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι πλέον, μετά την εμπειρία αρκετών ετών με τις ψυχολόγους, διστάζω να χρησιμοποιήσω αυτή τη δυνατότητα και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Κατ’ αρχήν είτε επειδή η άφιξή τους γίνεται στο μέσο της χρονιάς είτε επειδή χάνεται πολύτιμος χρόνος στα διαδικαστικά, μέχρι να βγει η γνωμάτευση έχουμε φτάσει στο τέλος της χρονιάς χωρίς να έχει γίνει κάτι ουσιαστικό.
Αρκετές φορές δεν μπαίνουν καν στην τάξη να κάνουν παρατήρηση του παιδιού, απλά κάθονται στο γραφείο και περιμένουν από μας να τους πούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Η δουλειά τους εξαντλείται στο να κάνουν μια αόριστη γνωμάτευση χωρίς πρακτικές κατευθύνσεις για το πώς μπορεί να δουλέψει η νηπιαγωγός με το συγκεκριμένο παιδί.
Τέτοιου είδους παράπονα, ότι δηλαδή δεν παίρνουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις, διατυπώνουν και οι γονείς του παιδιού οι οποίοι νιώθουν ότι το παιδί τους στιγματίζεται με το να το ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη τάξη χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Επιπλέον, στις περιπτώσεις που θέλουν να καταλήξουν σε ένα σχέδιο παρέμβασης, συχνά οι δύο επισκέπτες ψυχολόγοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους γιατί ασπάζονται διαφορετικά θεωρητικά μοντέλα ( συστημικό, γνωστικοσυμπεριφορικό κλπ).
Συνοπτικά, θεωρώ ότι οι ψυχολόγοι που επισκέπτονται τις τάξεις του νηπιαγωγείου συχνά δεν έχουν ούτε την κατάλληλη εμπειρία ούτε την κατάλληλη εποπτεία για να προχωρήσουν σε σχεδιασμό και εφαρμογή παρέμβασης.
Είναι κρίμα, γιατί η περίοδος του Νηπιαγωγείου είναι μια χρυσή ευκαρία για το παιδί που έχει κάποια προβλήματα να τα δουλέψει πριν την είσοδό του στο πιο απαιτητικό σύστημα της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Τελικά, τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοι που το έχουμε συζητήσει αναρωτιόμαστε: Γιατί να βάλουμε το παιδί σε αυτήν την ταλαιπωρία της αξιολόγησης χωρίς να υπάρχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα;
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του Γαλαξία μας
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του γαλαξία μας
Ακόμη και χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τη Γη, υπάρχει ένα σύμπλεγμα αστεριών στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ο πλανήτης και επισήμως από το 2023 βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά και πλέον οι καλές προθέσεις των κρατών δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν ένα υγιές μέλλον για τις επόμενες γενιές.
Τελικά, είμαστε οι Έλληνες τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε? Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού
Έχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό. Υψηλού επιπέδου εργαζόμενους, πολυάριθμους αποφοίτους πανεπιστημίων και κατόχους μάστερ, καταπληκτικούς μάνατζερ, έτοιμους να εργαστούν σε μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που ανυπομονούν να ανοίξουν γραφεία στη χώρα μας για να εκμεταλλευτούν όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά. Έτσι δεν είναι;
α κακά μαντάτα για την κατάσταση της ελληνικής εκπαίδευσης ήρθαν και πάλι με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Programme for International Student Assessment (γνωστού ως PISA) που οργανώνει ο ΟΟΣΑ κάθε τρία χρόνια.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Ευρωπαϊκή Ενωση συμφώνησε σε μια πρωτοφανή σε παγκόσμιο επίπεδο νομοθεσία για να ρυθμίσει κανονιστικά την τεχνητή νοημοσύνη, έπειτα από τρεις ημέρες εντατικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των κρατών μελών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Υπάρχει πραγματικά Δημοκρατία στον πλανήτη?
Ο πόλεμος των αξιών: Οι αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας έχουν σταματήσει να είναι δεδομένες καθώς οι απολυταρχίες αντιτείνουν το «συλλογικό καλό» έναντι των ατομικών δικαιωμάτων.
Νέα αμερικανική μετα-ανάλυση μελετών με επικεφαλής ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια έδειξε ότι οι γυναίκες και τα παιδιά θύματα κακοποίησης έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες από ό,τι πιστευόταν ως σήμερα να εμφανίσουν σοβαρά μακροπρόθεσμα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας
Anthrobots: Επιστήμονες έφτιαξαν ρομπότ από ανθρώπινα κύτταρα! Η εν λόγω τεχνολογία, αν και πρώιμη, θα μπορούσε να βοηθήσει στην επούλωση πληγών ή κατεστραμμένων ιστών.
Εγχρωμη εικόνα που αποτυπώνει την πολυκυτταρική δομή ενός ανθρωπορομπότ, το οποίο περιβάλλεται από βλεφαρίδες στην επιφάνειά του. Αυτές οι βλεφαρίδες του επιτρέπουν να κινείται και να εξερευνά το περιβάλλον του – Φωτ.: Tufts University
Γιατί η γενιά Ζ έχει τόσες προκαταλήψεις?
Τι δείχνει νέα έρευνα των ActionAid και QED για προκαταλήψεις τόσο ως προς το φύλο όσο και ως προς την πολιτική, την εκπαίδευση, την οικονομία, τη σωματική ακεραιότητα.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική ήταν το νέο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον αυτόν τον μήνα.
Η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση της σκοτεινής πλευράς της Αμερικής
Βιβλία εκπαιδευτικά, βιβλία που δίνουν χρήσιμες πληροφορίες, που εξηγούν φαινόμενα, που διδάσκουν, που διασκεδάζουν.
Ωστόσο, λίγα είναι τα βιβλία που μιλούν στην ψυχή του παιδιού.
Το βιβλίο της Τζούλιας Αποστολίδου ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ είναι ένα βιβλίο με ψυχή. Βγήκε από την ψυχή της συγγραφέως και απευθύνεται στην ψυχή όλων μας.
Η ιστορία του είναι απλή και συμβολική. Ενα μικρό κορίτσι με το ποδήλατό της ταξιδεύει στις εποχές του χρόνου ακολουθώντας τα αγαπημένα της σύννεφα, επιθυμώντας να είναι τόσο ελεύθερη όσο είναι εκείνα.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που βιώνουν τον θάνατο συμμαθητή τους?
Στην περίπτωση ατυχήματος όπου προκάλεσε απώλεια στο σχολείο σε ένα ή πολλά παιδιά, είναι καλό αρχικά να ζητήσουμε τη βοήθεια ψυχολόγων που είναι εξειδικευμένοι στο πένθος.
Αυτοί θα συμβάλλουν στη διεργασία του πένθους τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα. Ανεξάρτητα όμως από την επέμβαση των ειδικών σε μια τέτοια περίπτωση, το σχολείο χρειάζεται να δώσει την ευκαιρία σε όλους –εκπαιδευτικούς και παιδιά– να μνημονεύσουν αυτούς που χάθηκαν. Είναι σημαντικό όλοι στην σχολική κοινότητα να έχουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης των συναισθημάτων τους για το τραγικό γεγονός.
Το σχολείο αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να μιλήσουν για αυτό που συνέβη, να εκφράσουν τις απορίες τους, τα συναισθήματά τους και τον φόβο τους ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στα ίδια. Αν έχουμε την εντύπωση πως ένας θάνατος δεν αγγίζει τα παιδιά ή ότι το ξεπερνάνε εύκολα, κάνουμε μεγάλο λάθος.
Τα παιδιά βιώνουν τα πάντα με πιο έντονο τρόπο από εμάς τους μεγάλους, ωστόσο, μπορούν και κρύβουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους όταν βλέπουν πως δεν τους δίνουμε τον χώρο να τα εκφράσουν.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όταν κάτι δεν μιλιέται, δεν σημαίνει πως δεν λειτουργεί υπόγεια προκαλώντας οδύνη στην ψυχή και το σώμα του παιδιού. Φαινομενικά, τα παιδιά προχωρούν στη ζωή τους, μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, βρίσκουν δουλειά, παντρεύονται και κάνουν τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, η πληγή που έχει μείνει μέσα τους συνεχίζει να πονάει.
Όταν τα συναισθήματα μένουν παγωμένα στην καρδιά του παιδιού και οι σκέψεις όπως ότι αυτό έφταιγε και πέθανε ο αγαπημένος του συνεχίζουν να το καταδιώκουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υποφέρει μέσα του για πολλά χρόνια παρά το γεγονός ότι η εξωτερική του ζωή θα είναι πολύ επιτυχημένη.
Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι πως να φροντίσουμε τα παιδιά που έχουν βιώσει μια σημαντική απώλεια. Στο σχολείο μπορούμε να ορίσουμε συγκεκριμένους χώρους ως χώρους πένθους. Εκεί μπορεί να πάει κάποιος να κλάψει ή να μιλήσει με άλλους για αυτό που συνέβη. Επίσης, μπορούμε να αναρτήσουμε στον διάδρομο του σχολείου χαρτί του μέτρου, έτσι ώστε κάθε μαθητής και εκπαιδευτικός να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν με λόγια ή ζωγραφιές τα συναισθήματά τους για τη μεγάλη απώλεια.
Διαφορετικά, αν δεν πούμε τίποτα, και δεν δώσουμε στο παιδί την δυνατότητα να εκφραστεί, το παιδί μένει με την απορία για το τι συνέβη. Κρατάει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για τον εαυτό του. Οι φόβοι του γίνονται εφιάλτες και δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Γίνεται νευρικό και
ανήσυχο ή παρουσιάζει αλλαγή στην όρεξή του. Πονάει η κοιλιά του ή το κεφάλι του αλλά οι γιατροί δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό.
Με ποιον τρόπο μνημονεύουμε έναν θάνατο στο σχολείο;
Είναι καλό να οργανώσουμε μια μικρή εκδήλωση στη μνήμη του παιδιού που πέθανε. Δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να συμμετέχουν στον σχεδιασμό, όσο είναι δυνατόν, ιδιαίτερα εκείνα που γνώριζαν το άτομο που πέθανε. Σε μια τάξη που πεθαίνει ένα παιδί χρειάζεται οι συμμαθητές του να ετοιμάσουν μια συλλυπητήρια κάρτα για την οικογένειά του.
Επιπλέον, το ίδιο το σχολείο χρειάζεται να μνημονεύσει τον θάνατο του μαθητή μέσα από μια μικρή εκδήλωση με ζωγραφιές και κείμενα παιδιών και δασκάλων. Ενδεικτικά στο σχολείο μπορούμε:
● Να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις μας από το άτομο που πέθανε σε μια ειδική εκδήλωση.
● Να ετοιμάσουμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και αναμνήσεις ή να οργανώσουμε μια έκθεση με κάρτες, φωτογραφίες και ζωγραφιές στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να διεξάγουμε μια μικρή τελετή με αναμμένα κεριά στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να τοποθετήσουμε μια φωτογραφία ή μια επιγραφή στη μνήμη αυτού που πέθανε σε κεντρικό σημείο του σχολείου.
● Να φυτέψουμε ένα δέντρο ή ένα παρτέρι λουλούδια στη μνήμη αυτού που πέθανε
● Να κάνουμε μια χρηματική δωρεά του σχολείου σε μια φιλανθρωπική οργάνωση στη μνήμη του ατόμου που πέθανε ή να μαζέψουμε χρήματα για να εμπλουτίσουμε το σχολείο.
Πώς διαχειριζόμαστε τον θάνατο ενός μαθητή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;
Πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και πώς να διαχειριστούμε τον θάνατο ενός μαθητή και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Είναι καλό να αφήσουμε κενό το θρανίο του μαθητή που πέθανε και να αναφέρουμε κανονικά το όνομά του: Πήγαινε κάτσε στη θέση του/της ………… και δουλέψτε εκεί με τη Χριστίνα. Το να μιλάμε για το παιδί που πέθανε, επιτρέπει το πένθος να συνεχίσει να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά των παιδιών.
Ο Dyregrov (2008) αναφέρει ότι μπορούμε να ζητήσουμε από τα παιδιά να κοιτάξουν το άδειο θρανίο και να σκεφτούν τι θα ήθελαν να πουν σε αυτό το παιδί όταν ήταν ζωντανό αλλά δεν πρόλαβαν. Έχουν τη δυνατότητα να το πουν τώρα είτε από μέσα τους είτε φωναχτά. Μπορούν να τελειώσουν με ένα Αντίο. Μετά τους ζητάμε να ζωγραφίσουν και να αναρτήσουν τις ζωγραφιές τους σε ένα εμφανές σημείο στην τάξη.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί με τα παιδιά για το πότε θα απομακρύνουμε το άδειο θρανίο από την τάξη. Επίσης, είναι καλό να γίνει μνεία του παιδιού που πέθανε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Σε μια δική μας περίπτωση, η εκπαιδευτικός έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο κηροστάσιο από ένα ταψί με άμμο και αναμμένα κεράκια σε διαφορετικά ύψη –όπου κάθε κερί συμβόλιζε το άτομο και τη φλόγα της ζωής που έχει, άλλος πολύ και άλλος λίγο (το πιο μικρό κερί το είχε το παιδί που πέθανε)– και όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν σε κύκλο και μίλησαν για το παιδί που πέθανε. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι, πέρα από τη θλίψη και τα δάκρυα, τα παιδιά συχνά αναφέρουν και αστεία περιστατικά για το παιδί που πέθανε, όπως επίσης και περιστατικά στα οποία είχαν θυμώσει μαζί του για κάποια ζαβολιά ή κάτι ανάλογο. Στο πένθος υπάρχει χώρος για όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο για τη θλίψη.
Μέσα από τέτοιες ενέργειες τα παιδιά θα συνεχίσουν να αναφέρονται στο παιδί που πέθανε και στις αναμνήσεις που έχουν όπως με το να αφήσουν το θρανίο του κενό για να δείξουν ότι δεν τον ξέχασαν, ότι παρόλο που δεν είναι στην τάξη συνεχίζει να είναι στην καρδιά τους.
Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν να επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους και να στηρίζουν το ένα το άλλο. Μαθαίνουν ότι και η πιο δύσκολη εμπειρία γίνεται υποφερτή όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μπορούν να μας ακούσουν και να μας συμπαρασταθούν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Τάνιας Αναγνωστοπούλου και Σοφίας Χατζηνικολάου “ Το Πένθος στα Παιδιά”, Εκδόσεις Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας.
Θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά την πρώτη πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να δουλεύω σε κέντρο «φιλοξενίας» προσφύγων. Ένα κέντρο λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Θυμάμαι ακόμη τις σκηνές και τα container να ξεπροβάλλουν από τη στροφή του δρόμου, τις γυναίκες με τα χρωματιστά τους φορέματα να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους, παρέες αντρών να συζητάνε σε αυτοσχέδια καταστήματα και παιδιά να παίζουν σχεδόν ανέμελα στην παιδική χαρά. Κατά κάποιο τρόπο η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στο πιο αφιλόξενο καμπ. Δυστυχώς, λίγες ώρες αργότερα έμαθα ότι στα καμπ ο πόνος βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στις σκηνές. Read More “Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες – εμπειρίες μιας ψυχολόγου από τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων”
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
ΕΚΤ: 2.037 νέοι διδάκτορες στην Ελλάδα το 2023
Στατιστικά στοιχεία για τους διδάκτορες που αποφοίτησαν από ελληνικά ΑΕΙ την περασμένη χρονιά δημοσίευσε το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης. Οι επαγγελματικές προοπτικές, οι στόχοι, η χρηματοδότηση και τα επιστημονικά πεδία.
Οταν έχουμε τους περισσότερους γιατρούς κατ’ αναλογίαν πληθυσμού στην Ε.Ε. και το δημόσιο σύστημα υγείας αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα, είναι αυταπόδεικτο ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση αναγκών, τόσο ως προς τις ειδικότητες όσο και ως προς τη γεωγραφική κατανομή των υπηρεσιών.
Ευκαιρίες κρυμμένες στα ορεινά – Πώς θα εποικιστεί η ραχοκοκαλιά της χώρας
Ελλάδα είναι η τρίτη πιο ορεινή χώρα στην Ευρώπη, πίσω από την Ελβετία και τη Νορβηγία και πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση μαζί με τη Σλοβενία. Παρότι τα βουνά μας διαθέτουν εξαιρετικές ομορφιές και δυνατότητες για να ζήσει κόσμος, ερημώνουν σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ευρωπαϊκή Κοινωνική Έρευνα: Οι ανησυχητικές συνήθειες που επιβαρύνουν την υγεία μας
Οι Ελληνες αναδεικνύονται πρωταθλητές στο κάπνισμα και στην κατανάλωση αλκοόλ, ενώ ταυτόχρονα δεν προτιμούν ιδιαίτερα τη σωματική άσκηση ούτε την κατανάλωση λαχανικών, όπως αποκαλύπτει μεγάλη ευρωπαϊκή κοινωνική έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας ανακοινώνονται επίσημα αύριο.
Ευθανασία: Το διεθνές debate για την επιλογή στον θάνατο
Τα επιχειρήματα που ακούγονται παγκοσμίως μετά και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βρετανία για την ευθανασία – Οι φωνές υπέρ του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και οι ανησυχίες για πιέσεις σε ευάλωτα άτομα.
Μας έρχεται «χαστούκι» από τις Βρυξέλλες για τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα και οι εδώ «αρμόδιοι» σφυρίζουν αδιάφορα. Όλα αυτά, δε, σχεδόν δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών. Μυαλό δεν βάζουμε!
Αλέκος Παπαδόπουλος: Οι ελίτ της χώρας δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις
Η λυτρωτική κατάληξη του σημερινού ελληνικού προβλήματος θα προκύψει μόνο μέσα από την πολιτική συμφωνία για την εφαρμογή ενός ρεαλιστικού και μακρόπνοου σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην Ειδική Εκδοση World Review του Euro2day.gr και των New York Times.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του Γαλαξία μας
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του γαλαξία μας
Ακόμη και χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τη Γη, υπάρχει ένα σύμπλεγμα αστεριών στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ο πλανήτης και επισήμως από το 2023 βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά και πλέον οι καλές προθέσεις των κρατών δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν ένα υγιές μέλλον για τις επόμενες γενιές.
Τελικά, είμαστε οι Έλληνες τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε? Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού
Έχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό. Υψηλού επιπέδου εργαζόμενους, πολυάριθμους αποφοίτους πανεπιστημίων και κατόχους μάστερ, καταπληκτικούς μάνατζερ, έτοιμους να εργαστούν σε μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που ανυπομονούν να ανοίξουν γραφεία στη χώρα μας για να εκμεταλλευτούν όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά. Έτσι δεν είναι;
α κακά μαντάτα για την κατάσταση της ελληνικής εκπαίδευσης ήρθαν και πάλι με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Programme for International Student Assessment (γνωστού ως PISA) που οργανώνει ο ΟΟΣΑ κάθε τρία χρόνια.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Ευρωπαϊκή Ενωση συμφώνησε σε μια πρωτοφανή σε παγκόσμιο επίπεδο νομοθεσία για να ρυθμίσει κανονιστικά την τεχνητή νοημοσύνη, έπειτα από τρεις ημέρες εντατικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των κρατών μελών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Υπάρχει πραγματικά Δημοκρατία στον πλανήτη?
Ο πόλεμος των αξιών: Οι αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας έχουν σταματήσει να είναι δεδομένες καθώς οι απολυταρχίες αντιτείνουν το «συλλογικό καλό» έναντι των ατομικών δικαιωμάτων.
Νέα αμερικανική μετα-ανάλυση μελετών με επικεφαλής ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια έδειξε ότι οι γυναίκες και τα παιδιά θύματα κακοποίησης έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες από ό,τι πιστευόταν ως σήμερα να εμφανίσουν σοβαρά μακροπρόθεσμα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας
Anthrobots: Επιστήμονες έφτιαξαν ρομπότ από ανθρώπινα κύτταρα! Η εν λόγω τεχνολογία, αν και πρώιμη, θα μπορούσε να βοηθήσει στην επούλωση πληγών ή κατεστραμμένων ιστών.
Εγχρωμη εικόνα που αποτυπώνει την πολυκυτταρική δομή ενός ανθρωπορομπότ, το οποίο περιβάλλεται από βλεφαρίδες στην επιφάνειά του. Αυτές οι βλεφαρίδες του επιτρέπουν να κινείται και να εξερευνά το περιβάλλον του – Φωτ.: Tufts University
Γιατί η γενιά Ζ έχει τόσες προκαταλήψεις?
Τι δείχνει νέα έρευνα των ActionAid και QED για προκαταλήψεις τόσο ως προς το φύλο όσο και ως προς την πολιτική, την εκπαίδευση, την οικονομία, τη σωματική ακεραιότητα.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική ήταν το νέο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον αυτόν τον μήνα.
Η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση της σκοτεινής πλευράς της Αμερικής
Βιβλία εκπαιδευτικά, βιβλία που δίνουν χρήσιμες πληροφορίες, που εξηγούν φαινόμενα, που διδάσκουν, που διασκεδάζουν.
Ωστόσο, λίγα είναι τα βιβλία που μιλούν στην ψυχή του παιδιού.
Το βιβλίο της Τζούλιας Αποστολίδου ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ είναι ένα βιβλίο με ψυχή. Βγήκε από την ψυχή της συγγραφέως και απευθύνεται στην ψυχή όλων μας.
Η ιστορία του είναι απλή και συμβολική. Ενα μικρό κορίτσι με το ποδήλατό της ταξιδεύει στις εποχές του χρόνου ακολουθώντας τα αγαπημένα της σύννεφα, επιθυμώντας να είναι τόσο ελεύθερη όσο είναι εκείνα.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που βιώνουν τον θάνατο συμμαθητή τους?
Στην περίπτωση ατυχήματος όπου προκάλεσε απώλεια στο σχολείο σε ένα ή πολλά παιδιά, είναι καλό αρχικά να ζητήσουμε τη βοήθεια ψυχολόγων που είναι εξειδικευμένοι στο πένθος.
Αυτοί θα συμβάλλουν στη διεργασία του πένθους τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα. Ανεξάρτητα όμως από την επέμβαση των ειδικών σε μια τέτοια περίπτωση, το σχολείο χρειάζεται να δώσει την ευκαιρία σε όλους –εκπαιδευτικούς και παιδιά– να μνημονεύσουν αυτούς που χάθηκαν. Είναι σημαντικό όλοι στην σχολική κοινότητα να έχουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης των συναισθημάτων τους για το τραγικό γεγονός.
Το σχολείο αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να μιλήσουν για αυτό που συνέβη, να εκφράσουν τις απορίες τους, τα συναισθήματά τους και τον φόβο τους ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στα ίδια. Αν έχουμε την εντύπωση πως ένας θάνατος δεν αγγίζει τα παιδιά ή ότι το ξεπερνάνε εύκολα, κάνουμε μεγάλο λάθος.
Τα παιδιά βιώνουν τα πάντα με πιο έντονο τρόπο από εμάς τους μεγάλους, ωστόσο, μπορούν και κρύβουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους όταν βλέπουν πως δεν τους δίνουμε τον χώρο να τα εκφράσουν.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όταν κάτι δεν μιλιέται, δεν σημαίνει πως δεν λειτουργεί υπόγεια προκαλώντας οδύνη στην ψυχή και το σώμα του παιδιού. Φαινομενικά, τα παιδιά προχωρούν στη ζωή τους, μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, βρίσκουν δουλειά, παντρεύονται και κάνουν τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, η πληγή που έχει μείνει μέσα τους συνεχίζει να πονάει.
Όταν τα συναισθήματα μένουν παγωμένα στην καρδιά του παιδιού και οι σκέψεις όπως ότι αυτό έφταιγε και πέθανε ο αγαπημένος του συνεχίζουν να το καταδιώκουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υποφέρει μέσα του για πολλά χρόνια παρά το γεγονός ότι η εξωτερική του ζωή θα είναι πολύ επιτυχημένη.
Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι πως να φροντίσουμε τα παιδιά που έχουν βιώσει μια σημαντική απώλεια. Στο σχολείο μπορούμε να ορίσουμε συγκεκριμένους χώρους ως χώρους πένθους. Εκεί μπορεί να πάει κάποιος να κλάψει ή να μιλήσει με άλλους για αυτό που συνέβη. Επίσης, μπορούμε να αναρτήσουμε στον διάδρομο του σχολείου χαρτί του μέτρου, έτσι ώστε κάθε μαθητής και εκπαιδευτικός να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν με λόγια ή ζωγραφιές τα συναισθήματά τους για τη μεγάλη απώλεια.
Διαφορετικά, αν δεν πούμε τίποτα, και δεν δώσουμε στο παιδί την δυνατότητα να εκφραστεί, το παιδί μένει με την απορία για το τι συνέβη. Κρατάει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για τον εαυτό του. Οι φόβοι του γίνονται εφιάλτες και δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Γίνεται νευρικό και
ανήσυχο ή παρουσιάζει αλλαγή στην όρεξή του. Πονάει η κοιλιά του ή το κεφάλι του αλλά οι γιατροί δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό.
Με ποιον τρόπο μνημονεύουμε έναν θάνατο στο σχολείο;
Είναι καλό να οργανώσουμε μια μικρή εκδήλωση στη μνήμη του παιδιού που πέθανε. Δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να συμμετέχουν στον σχεδιασμό, όσο είναι δυνατόν, ιδιαίτερα εκείνα που γνώριζαν το άτομο που πέθανε. Σε μια τάξη που πεθαίνει ένα παιδί χρειάζεται οι συμμαθητές του να ετοιμάσουν μια συλλυπητήρια κάρτα για την οικογένειά του.
Επιπλέον, το ίδιο το σχολείο χρειάζεται να μνημονεύσει τον θάνατο του μαθητή μέσα από μια μικρή εκδήλωση με ζωγραφιές και κείμενα παιδιών και δασκάλων. Ενδεικτικά στο σχολείο μπορούμε:
● Να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις μας από το άτομο που πέθανε σε μια ειδική εκδήλωση.
● Να ετοιμάσουμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και αναμνήσεις ή να οργανώσουμε μια έκθεση με κάρτες, φωτογραφίες και ζωγραφιές στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να διεξάγουμε μια μικρή τελετή με αναμμένα κεριά στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να τοποθετήσουμε μια φωτογραφία ή μια επιγραφή στη μνήμη αυτού που πέθανε σε κεντρικό σημείο του σχολείου.
● Να φυτέψουμε ένα δέντρο ή ένα παρτέρι λουλούδια στη μνήμη αυτού που πέθανε
● Να κάνουμε μια χρηματική δωρεά του σχολείου σε μια φιλανθρωπική οργάνωση στη μνήμη του ατόμου που πέθανε ή να μαζέψουμε χρήματα για να εμπλουτίσουμε το σχολείο.
Πώς διαχειριζόμαστε τον θάνατο ενός μαθητή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;
Πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και πώς να διαχειριστούμε τον θάνατο ενός μαθητή και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Είναι καλό να αφήσουμε κενό το θρανίο του μαθητή που πέθανε και να αναφέρουμε κανονικά το όνομά του: Πήγαινε κάτσε στη θέση του/της ………… και δουλέψτε εκεί με τη Χριστίνα. Το να μιλάμε για το παιδί που πέθανε, επιτρέπει το πένθος να συνεχίσει να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά των παιδιών.
Ο Dyregrov (2008) αναφέρει ότι μπορούμε να ζητήσουμε από τα παιδιά να κοιτάξουν το άδειο θρανίο και να σκεφτούν τι θα ήθελαν να πουν σε αυτό το παιδί όταν ήταν ζωντανό αλλά δεν πρόλαβαν. Έχουν τη δυνατότητα να το πουν τώρα είτε από μέσα τους είτε φωναχτά. Μπορούν να τελειώσουν με ένα Αντίο. Μετά τους ζητάμε να ζωγραφίσουν και να αναρτήσουν τις ζωγραφιές τους σε ένα εμφανές σημείο στην τάξη.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί με τα παιδιά για το πότε θα απομακρύνουμε το άδειο θρανίο από την τάξη. Επίσης, είναι καλό να γίνει μνεία του παιδιού που πέθανε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Σε μια δική μας περίπτωση, η εκπαιδευτικός έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο κηροστάσιο από ένα ταψί με άμμο και αναμμένα κεράκια σε διαφορετικά ύψη –όπου κάθε κερί συμβόλιζε το άτομο και τη φλόγα της ζωής που έχει, άλλος πολύ και άλλος λίγο (το πιο μικρό κερί το είχε το παιδί που πέθανε)– και όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν σε κύκλο και μίλησαν για το παιδί που πέθανε. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι, πέρα από τη θλίψη και τα δάκρυα, τα παιδιά συχνά αναφέρουν και αστεία περιστατικά για το παιδί που πέθανε, όπως επίσης και περιστατικά στα οποία είχαν θυμώσει μαζί του για κάποια ζαβολιά ή κάτι ανάλογο. Στο πένθος υπάρχει χώρος για όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο για τη θλίψη.
Μέσα από τέτοιες ενέργειες τα παιδιά θα συνεχίσουν να αναφέρονται στο παιδί που πέθανε και στις αναμνήσεις που έχουν όπως με το να αφήσουν το θρανίο του κενό για να δείξουν ότι δεν τον ξέχασαν, ότι παρόλο που δεν είναι στην τάξη συνεχίζει να είναι στην καρδιά τους.
Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν να επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους και να στηρίζουν το ένα το άλλο. Μαθαίνουν ότι και η πιο δύσκολη εμπειρία γίνεται υποφερτή όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μπορούν να μας ακούσουν και να μας συμπαρασταθούν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Τάνιας Αναγνωστοπούλου και Σοφίας Χατζηνικολάου “ Το Πένθος στα Παιδιά”, Εκδόσεις Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας.
Θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά την πρώτη πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να δουλεύω σε κέντρο «φιλοξενίας» προσφύγων. Ένα κέντρο λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Θυμάμαι ακόμη τις σκηνές και τα container να ξεπροβάλλουν από τη στροφή του δρόμου, τις γυναίκες με τα χρωματιστά τους φορέματα να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους, παρέες αντρών να συζητάνε σε αυτοσχέδια καταστήματα και παιδιά να παίζουν σχεδόν ανέμελα στην παιδική χαρά. Κατά κάποιο τρόπο η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στο πιο αφιλόξενο καμπ. Δυστυχώς, λίγες ώρες αργότερα έμαθα ότι στα καμπ ο πόνος βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στις σκηνές. Read More “Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες – εμπειρίες μιας ψυχολόγου από τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων”
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
ΕΚΤ: 2.037 νέοι διδάκτορες στην Ελλάδα το 2023
Στατιστικά στοιχεία για τους διδάκτορες που αποφοίτησαν από ελληνικά ΑΕΙ την περασμένη χρονιά δημοσίευσε το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης. Οι επαγγελματικές προοπτικές, οι στόχοι, η χρηματοδότηση και τα επιστημονικά πεδία.
Οταν έχουμε τους περισσότερους γιατρούς κατ’ αναλογίαν πληθυσμού στην Ε.Ε. και το δημόσιο σύστημα υγείας αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα, είναι αυταπόδεικτο ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση αναγκών, τόσο ως προς τις ειδικότητες όσο και ως προς τη γεωγραφική κατανομή των υπηρεσιών.
Ευκαιρίες κρυμμένες στα ορεινά – Πώς θα εποικιστεί η ραχοκοκαλιά της χώρας
Ελλάδα είναι η τρίτη πιο ορεινή χώρα στην Ευρώπη, πίσω από την Ελβετία και τη Νορβηγία και πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση μαζί με τη Σλοβενία. Παρότι τα βουνά μας διαθέτουν εξαιρετικές ομορφιές και δυνατότητες για να ζήσει κόσμος, ερημώνουν σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ευρωπαϊκή Κοινωνική Έρευνα: Οι ανησυχητικές συνήθειες που επιβαρύνουν την υγεία μας
Οι Ελληνες αναδεικνύονται πρωταθλητές στο κάπνισμα και στην κατανάλωση αλκοόλ, ενώ ταυτόχρονα δεν προτιμούν ιδιαίτερα τη σωματική άσκηση ούτε την κατανάλωση λαχανικών, όπως αποκαλύπτει μεγάλη ευρωπαϊκή κοινωνική έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας ανακοινώνονται επίσημα αύριο.
Ευθανασία: Το διεθνές debate για την επιλογή στον θάνατο
Τα επιχειρήματα που ακούγονται παγκοσμίως μετά και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βρετανία για την ευθανασία – Οι φωνές υπέρ του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και οι ανησυχίες για πιέσεις σε ευάλωτα άτομα.
Μας έρχεται «χαστούκι» από τις Βρυξέλλες για τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα και οι εδώ «αρμόδιοι» σφυρίζουν αδιάφορα. Όλα αυτά, δε, σχεδόν δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών. Μυαλό δεν βάζουμε!
Αλέκος Παπαδόπουλος: Οι ελίτ της χώρας δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις
Η λυτρωτική κατάληξη του σημερινού ελληνικού προβλήματος θα προκύψει μόνο μέσα από την πολιτική συμφωνία για την εφαρμογή ενός ρεαλιστικού και μακρόπνοου σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην Ειδική Εκδοση World Review του Euro2day.gr και των New York Times.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του Γαλαξία μας
Το χριστουγεννιάτικο αστρικό δέντρο του γαλαξία μας
Ακόμη και χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τη Γη, υπάρχει ένα σύμπλεγμα αστεριών στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ο πλανήτης και επισήμως από το 2023 βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά και πλέον οι καλές προθέσεις των κρατών δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν ένα υγιές μέλλον για τις επόμενες γενιές.
Τελικά, είμαστε οι Έλληνες τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε? Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού
Έχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό. Υψηλού επιπέδου εργαζόμενους, πολυάριθμους αποφοίτους πανεπιστημίων και κατόχους μάστερ, καταπληκτικούς μάνατζερ, έτοιμους να εργαστούν σε μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που ανυπομονούν να ανοίξουν γραφεία στη χώρα μας για να εκμεταλλευτούν όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά. Έτσι δεν είναι;
α κακά μαντάτα για την κατάσταση της ελληνικής εκπαίδευσης ήρθαν και πάλι με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Programme for International Student Assessment (γνωστού ως PISA) που οργανώνει ο ΟΟΣΑ κάθε τρία χρόνια.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Ευρωπαϊκή Ενωση συμφώνησε σε μια πρωτοφανή σε παγκόσμιο επίπεδο νομοθεσία για να ρυθμίσει κανονιστικά την τεχνητή νοημοσύνη, έπειτα από τρεις ημέρες εντατικών διαπραγματεύσεων μεταξύ των κρατών μελών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που θέτει κανόνες τεχνητής νοημοσύνης
Υπάρχει πραγματικά Δημοκρατία στον πλανήτη?
Ο πόλεμος των αξιών: Οι αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας έχουν σταματήσει να είναι δεδομένες καθώς οι απολυταρχίες αντιτείνουν το «συλλογικό καλό» έναντι των ατομικών δικαιωμάτων.
Νέα αμερικανική μετα-ανάλυση μελετών με επικεφαλής ελληνικής καταγωγής καθηγήτρια έδειξε ότι οι γυναίκες και τα παιδιά θύματα κακοποίησης έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες από ό,τι πιστευόταν ως σήμερα να εμφανίσουν σοβαρά μακροπρόθεσμα προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας
Anthrobots: Επιστήμονες έφτιαξαν ρομπότ από ανθρώπινα κύτταρα! Η εν λόγω τεχνολογία, αν και πρώιμη, θα μπορούσε να βοηθήσει στην επούλωση πληγών ή κατεστραμμένων ιστών.
Εγχρωμη εικόνα που αποτυπώνει την πολυκυτταρική δομή ενός ανθρωπορομπότ, το οποίο περιβάλλεται από βλεφαρίδες στην επιφάνειά του. Αυτές οι βλεφαρίδες του επιτρέπουν να κινείται και να εξερευνά το περιβάλλον του – Φωτ.: Tufts University
Γιατί η γενιά Ζ έχει τόσες προκαταλήψεις?
Τι δείχνει νέα έρευνα των ActionAid και QED για προκαταλήψεις τόσο ως προς το φύλο όσο και ως προς την πολιτική, την εκπαίδευση, την οικονομία, τη σωματική ακεραιότητα.
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
Η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική ήταν το νέο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον αυτόν τον μήνα.
Η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση της σκοτεινής πλευράς της Αμερικής
Βιβλία εκπαιδευτικά, βιβλία που δίνουν χρήσιμες πληροφορίες, που εξηγούν φαινόμενα, που διδάσκουν, που διασκεδάζουν.
Ωστόσο, λίγα είναι τα βιβλία που μιλούν στην ψυχή του παιδιού.
Το βιβλίο της Τζούλιας Αποστολίδου ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ είναι ένα βιβλίο με ψυχή. Βγήκε από την ψυχή της συγγραφέως και απευθύνεται στην ψυχή όλων μας.
Η ιστορία του είναι απλή και συμβολική. Ενα μικρό κορίτσι με το ποδήλατό της ταξιδεύει στις εποχές του χρόνου ακολουθώντας τα αγαπημένα της σύννεφα, επιθυμώντας να είναι τόσο ελεύθερη όσο είναι εκείνα.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που βιώνουν τον θάνατο συμμαθητή τους?
Στην περίπτωση ατυχήματος όπου προκάλεσε απώλεια στο σχολείο σε ένα ή πολλά παιδιά, είναι καλό αρχικά να ζητήσουμε τη βοήθεια ψυχολόγων που είναι εξειδικευμένοι στο πένθος.
Αυτοί θα συμβάλλουν στη διεργασία του πένθους τόσο στο σχολείο όσο και στην κοινότητα. Ανεξάρτητα όμως από την επέμβαση των ειδικών σε μια τέτοια περίπτωση, το σχολείο χρειάζεται να δώσει την ευκαιρία σε όλους –εκπαιδευτικούς και παιδιά– να μνημονεύσουν αυτούς που χάθηκαν. Είναι σημαντικό όλοι στην σχολική κοινότητα να έχουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης των συναισθημάτων τους για το τραγικό γεγονός.
Το σχολείο αποτελεί τον κατεξοχήν χώρο για να βοηθήσουμε τα παιδιά να μιλήσουν για αυτό που συνέβη, να εκφράσουν τις απορίες τους, τα συναισθήματά τους και τον φόβο τους ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στα ίδια. Αν έχουμε την εντύπωση πως ένας θάνατος δεν αγγίζει τα παιδιά ή ότι το ξεπερνάνε εύκολα, κάνουμε μεγάλο λάθος.
Τα παιδιά βιώνουν τα πάντα με πιο έντονο τρόπο από εμάς τους μεγάλους, ωστόσο, μπορούν και κρύβουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους όταν βλέπουν πως δεν τους δίνουμε τον χώρο να τα εκφράσουν.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως όταν κάτι δεν μιλιέται, δεν σημαίνει πως δεν λειτουργεί υπόγεια προκαλώντας οδύνη στην ψυχή και το σώμα του παιδιού. Φαινομενικά, τα παιδιά προχωρούν στη ζωή τους, μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, βρίσκουν δουλειά, παντρεύονται και κάνουν τη δική τους οικογένεια. Ωστόσο, η πληγή που έχει μείνει μέσα τους συνεχίζει να πονάει.
Όταν τα συναισθήματα μένουν παγωμένα στην καρδιά του παιδιού και οι σκέψεις όπως ότι αυτό έφταιγε και πέθανε ο αγαπημένος του συνεχίζουν να το καταδιώκουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υποφέρει μέσα του για πολλά χρόνια παρά το γεγονός ότι η εξωτερική του ζωή θα είναι πολύ επιτυχημένη.
Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι πως να φροντίσουμε τα παιδιά που έχουν βιώσει μια σημαντική απώλεια. Στο σχολείο μπορούμε να ορίσουμε συγκεκριμένους χώρους ως χώρους πένθους. Εκεί μπορεί να πάει κάποιος να κλάψει ή να μιλήσει με άλλους για αυτό που συνέβη. Επίσης, μπορούμε να αναρτήσουμε στον διάδρομο του σχολείου χαρτί του μέτρου, έτσι ώστε κάθε μαθητής και εκπαιδευτικός να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν με λόγια ή ζωγραφιές τα συναισθήματά τους για τη μεγάλη απώλεια.
Διαφορετικά, αν δεν πούμε τίποτα, και δεν δώσουμε στο παιδί την δυνατότητα να εκφραστεί, το παιδί μένει με την απορία για το τι συνέβη. Κρατάει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για τον εαυτό του. Οι φόβοι του γίνονται εφιάλτες και δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Γίνεται νευρικό και
ανήσυχο ή παρουσιάζει αλλαγή στην όρεξή του. Πονάει η κοιλιά του ή το κεφάλι του αλλά οι γιατροί δεν βρίσκουν κάτι παθολογικό.
Με ποιον τρόπο μνημονεύουμε έναν θάνατο στο σχολείο;
Είναι καλό να οργανώσουμε μια μικρή εκδήλωση στη μνήμη του παιδιού που πέθανε. Δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να συμμετέχουν στον σχεδιασμό, όσο είναι δυνατόν, ιδιαίτερα εκείνα που γνώριζαν το άτομο που πέθανε. Σε μια τάξη που πεθαίνει ένα παιδί χρειάζεται οι συμμαθητές του να ετοιμάσουν μια συλλυπητήρια κάρτα για την οικογένειά του.
Επιπλέον, το ίδιο το σχολείο χρειάζεται να μνημονεύσει τον θάνατο του μαθητή μέσα από μια μικρή εκδήλωση με ζωγραφιές και κείμενα παιδιών και δασκάλων. Ενδεικτικά στο σχολείο μπορούμε:
● Να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις μας από το άτομο που πέθανε σε μια ειδική εκδήλωση.
● Να ετοιμάσουμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και αναμνήσεις ή να οργανώσουμε μια έκθεση με κάρτες, φωτογραφίες και ζωγραφιές στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να διεξάγουμε μια μικρή τελετή με αναμμένα κεριά στη μνήμη αυτού που πέθανε.
● Να τοποθετήσουμε μια φωτογραφία ή μια επιγραφή στη μνήμη αυτού που πέθανε σε κεντρικό σημείο του σχολείου.
● Να φυτέψουμε ένα δέντρο ή ένα παρτέρι λουλούδια στη μνήμη αυτού που πέθανε
● Να κάνουμε μια χρηματική δωρεά του σχολείου σε μια φιλανθρωπική οργάνωση στη μνήμη του ατόμου που πέθανε ή να μαζέψουμε χρήματα για να εμπλουτίσουμε το σχολείο.
Πώς διαχειριζόμαστε τον θάνατο ενός μαθητή κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;
Πολύ σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και πώς να διαχειριστούμε τον θάνατο ενός μαθητή και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Είναι καλό να αφήσουμε κενό το θρανίο του μαθητή που πέθανε και να αναφέρουμε κανονικά το όνομά του: Πήγαινε κάτσε στη θέση του/της ………… και δουλέψτε εκεί με τη Χριστίνα. Το να μιλάμε για το παιδί που πέθανε, επιτρέπει το πένθος να συνεχίσει να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά των παιδιών.
Ο Dyregrov (2008) αναφέρει ότι μπορούμε να ζητήσουμε από τα παιδιά να κοιτάξουν το άδειο θρανίο και να σκεφτούν τι θα ήθελαν να πουν σε αυτό το παιδί όταν ήταν ζωντανό αλλά δεν πρόλαβαν. Έχουν τη δυνατότητα να το πουν τώρα είτε από μέσα τους είτε φωναχτά. Μπορούν να τελειώσουν με ένα Αντίο. Μετά τους ζητάμε να ζωγραφίσουν και να αναρτήσουν τις ζωγραφιές τους σε ένα εμφανές σημείο στην τάξη.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί με τα παιδιά για το πότε θα απομακρύνουμε το άδειο θρανίο από την τάξη. Επίσης, είναι καλό να γίνει μνεία του παιδιού που πέθανε στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Σε μια δική μας περίπτωση, η εκπαιδευτικός έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο κηροστάσιο από ένα ταψί με άμμο και αναμμένα κεράκια σε διαφορετικά ύψη –όπου κάθε κερί συμβόλιζε το άτομο και τη φλόγα της ζωής που έχει, άλλος πολύ και άλλος λίγο (το πιο μικρό κερί το είχε το παιδί που πέθανε)– και όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν σε κύκλο και μίλησαν για το παιδί που πέθανε. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι, πέρα από τη θλίψη και τα δάκρυα, τα παιδιά συχνά αναφέρουν και αστεία περιστατικά για το παιδί που πέθανε, όπως επίσης και περιστατικά στα οποία είχαν θυμώσει μαζί του για κάποια ζαβολιά ή κάτι ανάλογο. Στο πένθος υπάρχει χώρος για όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο για τη θλίψη.
Μέσα από τέτοιες ενέργειες τα παιδιά θα συνεχίσουν να αναφέρονται στο παιδί που πέθανε και στις αναμνήσεις που έχουν όπως με το να αφήσουν το θρανίο του κενό για να δείξουν ότι δεν τον ξέχασαν, ότι παρόλο που δεν είναι στην τάξη συνεχίζει να είναι στην καρδιά τους.
Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν να επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους και να στηρίζουν το ένα το άλλο. Μαθαίνουν ότι και η πιο δύσκολη εμπειρία γίνεται υποφερτή όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μπορούν να μας ακούσουν και να μας συμπαρασταθούν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Τάνιας Αναγνωστοπούλου και Σοφίας Χατζηνικολάου “ Το Πένθος στα Παιδιά”, Εκδόσεις Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας.
Θυμάμαι ακόμη πολύ καθαρά την πρώτη πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να δουλεύω σε κέντρο «φιλοξενίας» προσφύγων. Ένα κέντρο λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Θυμάμαι ακόμη τις σκηνές και τα container να ξεπροβάλλουν από τη στροφή του δρόμου, τις γυναίκες με τα χρωματιστά τους φορέματα να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους, παρέες αντρών να συζητάνε σε αυτοσχέδια καταστήματα και παιδιά να παίζουν σχεδόν ανέμελα στην παιδική χαρά. Κατά κάποιο τρόπο η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στο πιο αφιλόξενο καμπ. Δυστυχώς, λίγες ώρες αργότερα έμαθα ότι στα καμπ ο πόνος βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα στις σκηνές. Read More “Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες – εμπειρίες μιας ψυχολόγου από τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων”
Σε αυτή την νέα σειρά άρθρων του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (ΙΨΥ) θα βλέπουμε κάθε μήνα τα σημαντικότερα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο και αξίζει να μοιραστούμε μαζί σας! Σταχυολογεί η κλινική ψυχολόγος, Τάνια Αναγνωστοπούλου.
ΕΚΤ: 2.037 νέοι διδάκτορες στην Ελλάδα το 2023
Στατιστικά στοιχεία για τους διδάκτορες που αποφοίτησαν από ελληνικά ΑΕΙ την περασμένη χρονιά δημοσίευσε το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης. Οι επαγγελματικές προοπτικές, οι στόχοι, η χρηματοδότηση και τα επιστημονικά πεδία.
Οταν έχουμε τους περισσότερους γιατρούς κατ’ αναλογίαν πληθυσμού στην Ε.Ε. και το δημόσιο σύστημα υγείας αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα, είναι αυταπόδεικτο ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση αναγκών, τόσο ως προς τις ειδικότητες όσο και ως προς τη γεωγραφική κατανομή των υπηρεσιών.
Ευκαιρίες κρυμμένες στα ορεινά – Πώς θα εποικιστεί η ραχοκοκαλιά της χώρας
Ελλάδα είναι η τρίτη πιο ορεινή χώρα στην Ευρώπη, πίσω από την Ελβετία και τη Νορβηγία και πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση μαζί με τη Σλοβενία. Παρότι τα βουνά μας διαθέτουν εξαιρετικές ομορφιές και δυνατότητες για να ζήσει κόσμος, ερημώνουν σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ευρωπαϊκή Κοινωνική Έρευνα: Οι ανησυχητικές συνήθειες που επιβαρύνουν την υγεία μας
Οι Ελληνες αναδεικνύονται πρωταθλητές στο κάπνισμα και στην κατανάλωση αλκοόλ, ενώ ταυτόχρονα δεν προτιμούν ιδιαίτερα τη σωματική άσκηση ούτε την κατανάλωση λαχανικών, όπως αποκαλύπτει μεγάλη ευρωπαϊκή κοινωνική έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας ανακοινώνονται επίσημα αύριο.
Ευθανασία: Το διεθνές debate για την επιλογή στον θάνατο
Τα επιχειρήματα που ακούγονται παγκοσμίως μετά και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βρετανία για την ευθανασία – Οι φωνές υπέρ του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και οι ανησυχίες για πιέσεις σε ευάλωτα άτομα.
Μας έρχεται «χαστούκι» από τις Βρυξέλλες για τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα και οι εδώ «αρμόδιοι» σφυρίζουν αδιάφορα. Όλα αυτά, δε, σχεδόν δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών. Μυαλό δεν βάζουμε!
Αλέκος Παπαδόπουλος: Οι ελίτ της χώρας δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις
Η λυτρωτική κατάληξη του σημερινού ελληνικού προβλήματος θα προκύψει μόνο μέσα από την πολιτική συμφωνία για την εφαρμογή ενός ρεαλιστικού και μακρόπνοου σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην Ειδική Εκδοση World Review του Euro2day.gr και των New York Times.
